نور خورشید دارای طیف های متعدد مرئی و نامرئی می باشد كه از طول موج های مختلف تشكیل گردیده است. فاصله 200 تا 400 نانومتر مربوط به اشعه ماوراء بنفش نور خورشید می باشد. اشعه ماوراء بنفش نوع C با طول موج 200 تا 290 نانومتر توسط لایه اوزون یا استراتوسفر جذب گردیده و به سطح زمین نمی رسد. در حالی كه اشعه ماوراء بنفش نوع B با طول موج 290 تا 320 نانومتر و اشعه ماوراء بنفش نوع A با طول موج توسط این لایه جذب نشده و با رسیدن به سطح زمین، پوست انسان را دچار عوارض ناخواسته می نماید. امواج مرئی كه در طول موج 400 تا 760 نانومتر قراردارند هیچگونه آسیبی به پوست انسان وارد نمی كنند. امواج با طول موج بالاتر از 760 نانومتر اصطلاحاً مادون قرمز نام دارد كه باعث ایجاد گرما در پوست انسان می گردد.

تاریخچه مصرف ضد آفتاب ها ابتدا به زمان جنگ جهانی دوم باز می گردد. دانشمندان آلمانی جهت جلوگیری از آسیب های پوستی نوعی تركیب ضدآفتاب ساختند تا سربازان ارتش آلمان در طی عملیات جنگی خود دچار آفتاب سوختگی نگردند. از آن به بعد تحقیقات گسترده ای در رابطه با مواد به كار رفته در تركیبات ضدآفتاب و اثرات آن در جلوگیری از آسیب های پوستی انجام گردید. در سال های گذشته بیشتر ضد آفتاب هایی كه خاصیت جلوگیری از نفوذ اشعه UVB را داشتند؛ به كار می رفت به طوری كه SPF یا فاكتور حفاظتی نور خورشید این محصولات را بر همین مبنا تهیه می كردند. اما امروزه دانشمندان به این نتیجه رسیده اند كه یك ضد آفتاب مناسب باید قادر به محافظت پوست در مقابل هر دو اشعه UVB و UVA باشد.

ضدآفتاب های فیزیکی یا شیمیایی؟

ضدآفتاب ها به دو نوع فيزيكی و شيميايي تقسيم مي شوند. در ضدآفتاب هاي فيزيكي فقط از فيلترهاي بازتابي مانند زينك اكسايد و دي اكسيد تيتانيوم استفاده شده است و هيچگونه فيلتر شيميايي در آن به كار نرفته است. اين نوع از ضدآفتاب ها جهت افرادي كه به مواد شيميايي ضد آفتاب حساسيت دارند مناسب مي باشد.